Aan de pil

Vanaf Iggesund ving afgelopen donderdag de reis aan richting huis. In 2 dagen tijd over een afstand van meer dan 1200 km en 2 boten te nemen. Dat was dus flink aanpoten, nou ja brommen dan!

Weer de E4 gevolgd zoals op de heenreis. De andere kant op is ook werkelijk schitterend. Langs meren, door dorpen of steden. Anderen vinden het saai, maar de E4 is een vreemde weg en daarom ook leuk. Soms een snelweg, dan weer een autoweg of een weg binnen de bebouwde kom. Ook bevat het stoplichten, rotondes en grote kruispunten. Als je dan ook nog mooie meertjes aan de westkant ziet en aan de oostkant geregeld de Oostzee langszij komt dan dommelde ik hooguit weg vanwege het gebrom van de motor.

Zoals de aankomst in Iggesund was begonnen zo ving de reis ook met regen aan. Nou ja miezeren dan. Het beloofde niet veel goeds gelet op de zeer donkere wolken. Toch nog maar geen regenpak aan in de hoop op beter weer. Dat was uiteindelijk de goden verzoeken. Een flinke regenbui viel mij ten deel en door de enorme spoorvorming zo snel mogelijk een schuilplek gezocht om te wachten totdat het overwaaide. Dat deed het ook. Toch alleen maar de regenbroek aan. Mijn jas moest drogen door de wind anders zou ik het de hele dag koud hebben.

Waarvoor je in Finland moet oppassen zijn overstekende edelherten en, ondanks alle waarschuwingsborden,  heb ik in Zweden geen één gezien. In die zin is de natuur in Finland nog wat ongerepter. Van motorrijdende Finnen heb ik begrepen dat je gewoon flink je uitlaten moet laten horen en dan gaan ze vanzelf weer de weg af het bos in. Af en toe was het wel bedreigend. Ze stonden soms midden op de weg met van die giga geweien en keken je 'straight in the eyes'. Dan liet ik mijn (open) uitlaten brullen en foetsie waren ze.

Na de hele dag gereden en gevaren te hebben wordt een overnachtingsplek gevonden nabij Lubeck. Zo rond de 700 km was afgelegd om zodoende de laatste dag het was rustiger aan te kunnen doen.
Wat een drama de Duitse snelwegen. Ik had het gevoel dat mijn nieren in de nek hingen. Wat een kuilen, gaten en dies meer zij. En dat gejaag van de automobilisten! Stelletje mafkezen. Totaal ontwent wilde ik eigenlijk rechtsomkeert maken.

Na meer dan 5500 km afgelegd te hebben en nog een paar honderd te gaan, komt de vermoeidheid. De laatste lootjes wegen wel erg zwaar. Ik krijg last van mijn rechterpols en ik ging mij steeds verzitten. Mijn derrière begon te protesteren en mijn artrose aan mijn vingers van mijn linkerhand speelt voor het eerst op. Uiteindelijk neem ik een pil die de pijn moet stillen. En dat voor het eerst in deze vakantie ondanks alle mechanische hulpmiddelen. Ik hield het niet meer uit!

Gelukkig ging het weer en kon ik de reis pijnloos vervolgen en ook in Nederland schrik ik van de soms roekeloze rijstijl van sommige automobilisten. Nog even tanken vlak voor de grens met Nederland en door een verkeerde afslag te nemen kom ik bij Nieuweschans uit. Het stelt niets voor en niets herinnert eraan dat vroeger hier de douane controleerde. Ik moet het doen met de verhalen hierover en zal het maar geloven.

Gelukkig heb ik ook de laatste kilometers overleefd en kon ik terugkijken op een werkelijk schitterende vakantie. Ik kan nu ook Finland afvinken op mijn lijstje van te bezoeken landen.